2:08 PM Ընդամենը մեկ րոպե հատկացրեք այս պատմությունը կարդալուն. այն կհուզի յուրաքանչյուրին | |
Տղամարդն իր տարեց հորը բերեց ռեստորան, որպեսզի միասին համեղ ընթրեն: Հայրը շատ ծեր և թույլ էր: Երբ նա ուտում էր, ուտելիքի փշրանքները պատահաբար ընկան բաճկոնին և տաբատին: Սրահում նստած մարդիկ շրջվեցին և զզվանքով նայեցին նրան, մինչդեռ որդին հանգիստ նստած էր: Ընթրիքն ավարտելուց հետո որդին հորը քաղաքավարի կերպով օգնեց վեր կենալ և ուղեկցեց նրան դեպի զուգարան: Այնտեղ մաքրեց հոր բաճկոնն ու տաբատը, լվացացրեց նրան, խնամքով սանրեց սպիտակ մազերը և օգնեց դնել ակնոցները: Երբ նրանք վերադարձան ռեստորանի սրահ, այնտեղ քար լռություն էր տիրում:Միակ բանը, որը հնարավոր էր լսել, դա վրդովված շշուկներն էին այն մասին, թե ինչպես կարելի է հասարակական վայրում թափել ուտելիքը և փակել մնացածի ախորժակը: Որդին կանչեց մատուցողին, վճարեց հաշիվը և երբ նրանք արդեն դուրս էին գալիս, մի մարդ կանգնեց ոտքի և բարձրաձայն ասաց. «Կարծես թե ինչ-որ բան թողեցիք այստեղ»: Որդին հետ նայեց, ապա շոշափեց գրպանները և արտաբերեց. «Ոչ, մենք ոչինչ էլ չենք թողել»: Այդ ժամանակ անծանոթ տղամարդն ասաց. «Դուք այս սրահում նստած յուրաքանչյուրին ինչ-որ բան թողեցիք: Օրինակ և դաս թողեցիք բոլոր որդիներին, դուստրերին և հույս թողեցիք յուրաքանչյուր ծնողի համար»: Սրահում նստածները հանկարծ լռեցին: Նրանցից յուրաքանչյուրը ամոթ զգաց այն խոսքերի համար, որ մինչ այդ ասել է որդուն և ծնողին: Չէ՞ որ ամենաթանկ բանը, որ ճակատագիրը մեզ կարող է նվիրել, հնարավորությունն է՝ հոգ տանելու ծնողների մասին: Ծնողների՝ այն մարդկանց, ովքեր մեզ են տվել իրենց ողջ ժամանակը, առողջությունը և գումարը: Նրանք արժանի են մեր ամենախորը սիրուն և հարգանքին, ԸՆԴՄԻՇՏ: | |
|
| |
| Всего комментариев: 0 | |